Byzantine Symmeikta, volume 29 (2019).

CONTENTS INCLUDE

Les motifs hellénistiques dans le poème de Léon le Philosophe «Job»
Tatiana Sénina

In his poem “Job” Leo the Philosopher mentions as models for imitation not only Job but also philosophers, poets and other historic personalities. The abundance of Hellenistic allusions in the poem makes a strong feeling that this piece of work was created for people whose mind is more used to Hellenistic rather than Christian cultural symbols. Speaking of virtues, Leo clearly prefers to take examples from the life of ancient philosophers. Plato and the Stoics are for him the teachers of virtue, and he places Socrates among the “people of a high divine life” along with Christian saints. Although the poem makes plenty of appeals to bear grief and poverty, in the end the author asks God not to send too much suffering to anyone but give a chance to lead an undisturbed life, enjoying “some of riches and properties.” In general, Leo in his poem appears more like a humanist and Hellenist, than as a Christian traditionalist.

Η συμβολή της μελέτης των διαθηκών της παλαιολόγειας περιόδου στην έρευνα των κοσμικών αξιωμάτων και τιμητικών τίτλων
Stavroula Solomou

The present article examines the secular offices, titles and honorific epithets mentioned in testaments. The term testament is used here not only in its strictly legal sense, the disposal of property, but also in the wider one, that of confession, advice, political direction and monastic foundation. The purpose and the demands of the testator dictate the frequency and the kind of offices and titles. Τhey correspond to the government, army and judicial power. Both the highest offices and titles are attested as well as the lowest ones, and they crop up in testaments after the middle of 14th century, when court lists are absent. The reference to the office of basileus is made when the emperor, apart from holding his usual role, is called upon as guardian (trustee) of the testament, restorer or donor of monasteries and receiver of charities. The title despot is the one most commonly mentioned, whereas, the wide use of the honorific epithets doulos, oikeios, pansebastos sebastos is confirmed. Both the social status and the family networking of the testators are obvious

From Gortyn to Heraklion? A Note on Cretan Urbanism During the 8th Century
Salvatore Cosentino

Η Γόρτυνα παρότι είναι μια από τις πιο γνωστές αρχαίες πόλεις της Κρήτης και έχει μελετηθεί επαρκώς από αρχαιολογική άποψη, είναι αβέβαιο εάν στις αρχές του 8ου αιώνα εξακολουθούσε να είναι ακόμα η έδρα του κυβερνήτη του νησιού. Το παρόν άρθρο συνηγορεί υπέρ της πιθανότητας της μεταφοράς της έδρας του ἄρχοντος Κρήτης, δηλαδή του διαδόχου του παλαιού ἀνθυπάτου,  στο Ηράκλειο (ή ίσως στην Κνωσό). Η μεταφορά αυτή θα μπορούσε να είχε πραγματοποιηθεί στο πλαίσιο ενός γεωστρατηγικού μετασχηματισμού των σχέσεων μεταξύ Κωνσταντινούπολης και Κρήτης, ο οποίος επήλθε μετά τη μουσουλμανική κατάκτηση της Καρχηδόνας.  Το περιστατικό αυτό  οδήγησε στην ενίσχυση της οικονομικής σημασίας των κέντρων που βρίσκονται στη βόρεια ακτή του νησιού, εις βάρος των νοτίων ακτών. Τούτο φαίνεται ότι είχε ως αποτέλεσμα την ενίσχυση του οικισμού του Ηρακλείου, το οποίο, πολύ πριν από την άφιξη των Αράβων στο νησί, πρέπει να είχε λάβει ήδη κατά τον όγδοο αιώνα, τον ρόλο του νέου πολιτικού κέντρου του νησιού.

Iδεολογικές αντιπαραθέσεις στα Βαλκάνια. Η προπαγανδιστική χρήση της λατρείας του αγίου Δημητρίου (τέλη 12ου-13ος αι.)
Stelios Oikonomou

St Demetrius, the patron of Thessaloniki through the ages, became the subject of an ideological dispute between the second Bulgarian State and the Byzantine empire (end of 12th c. and throughout the 13th century).The Bulgarians and Vlachs of Haemus attempted to appropriate St Demetrius as the divine protector of their revolt (1185/1186).

Τhe Byzantines challenged this founding ideology of the new Bulgarian regime by materialising tsar Ioannitzes' sudden death in front of Thessaloniki's walls (1207) and interpreting the Bulgarian king's end as one of Demetrius’ numerous miracles. According to the author, the Byzantine counter-narrative was not only based on the visualization of St Demetrius' miraculous intervention in 1207 and the new iconographical type of the martyr on horseback, spearing or unhorsing Ioannitzes, but also on Radomeros' miraculous murder presumably carried out by the same saint. This later miracle constitutes a conceived historical parallel to Ioannitzes' death.

A funerary inscription of Chilbudius, magister militum per Thraciam?
George Kardaras and Pantelis Charalampakis

Στηριζόμενοι στη σύντομη μαρτυρία του Προκόπιου για τον στρατηγό της Θράκης Χιλβούδιο (περ.530-533), η οποία διαφωτίζει τη σχέση του με τον οίκο του Ιουστινιανού και τις στρατιωτικές του ικανότητες, οι συγγραφείς εξετάζουν μία χαμένη επιτύμβια επιγραφή από την Κωνσταντινούπολη (“ΕΝΘΑΔΕ ΚΑΤΑ ΚΕΙΤΕ ΧΙΛΙΒΟΥΔΙC ΙΥΟC CΑΝΒΑΤΙΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑ ΜΗΝΙ ΝΟΕΝΒΡΙΟΥ ΚΗ ΙΝΔΣΖ ΓΑΜΕΤΗ ΧΙ + ΛΙΒΟΥΔΙΟΥ). Δίνεται έμφαση σε γλωσσολογικά ζητήματα σχετικά με το όνομα Χιλβούδιος καθώς και τη χρονολόγηση της επιγραφής.  Οι συγγραφείς αποδέχονται την αντική καταγωγή του Χιλβούδιου, αν και το όνομά του είναι μάλλον γερμανικό, και ότι υιοθετήθηκε από τον Σαββάτιο/Ιουστινιανό πριν από την άνοδο του τελευταίου στο θρόνο. Το γεγονός αυτό, σε συνάρτηση με την προτεινόμενη χρονολόγηση της επιγραφής το έτος 532/33, οδηγεί τους συγγραφείς στο συμπέρασμα ότι η επιγραφή είναι πολύ πιθανό να σχετίζεται με τον Χιλβούδιο magister militum per Thraciam.

Τεκμήρια της καθημερινής ζωής στο βενετικό Αιγαίο. Τα μεταλλικά ευρήματα των ανασκαφών στο Επάνω Κάστρο της Άνδρου (13ος – 17ος αιώνας)
Eleni Barmparitsa

Epano Kastro (Upper Castle) is located on the southeastern part of the island of Andros and was built by the Venetian sovereigns after 1205 (fig. 1). During the period 2004-2010 a research excavation into preeminent parts of the castle was organized by the University of Athens and headed by Assistant Professor Eleni Deliyianni-Doris (fig. 2). The metal finds, mainly from copper alloys and iron, were serving the practical needs of the inhabitants. Based on the archaeological context and mainly on the subsidiary monetary finds, most of them date back to the period of the Venetian rule on the island (1205-1566). They include: lockers (cat.: 1-7, fig.3), keys (cat.: 8-9, fig. 4), revetments (cat.: 10-11, fig. 5), lighting devices (cat.:12-15, fig. 6), fragments of vessels (cat.: 16-26, fig. 7), knives (cat.: 27-31, fig.8), utensils for spinning and sewing (cat.: 32-35, fig. 9), crossbow arrowheads(cat.: 36-39, fig. 10), firearm shots (cat.: 40-42, fig. 10), parts of horseshoes(cat.: 43-44, fig. 11), sockets (cat.: 45-49, fig. 12) and miscellaneous metal components (cat.: 50-54), including iron nails (fig. 13).

Colour in Byzantine Historiography (13th–15th centuries)
Eirini Panou

To άρθρο πραγματεύεται τη λειτουργία του χρώματος στα κείμενα της βυζαντινής ιστοριογραφίας μεταξύ του 13ου και του 15ου αιώνα. Μέσα από την ανάλυση της χρήσης των χρωμάτων και των αποχρώσεών τους γίνεται σαφές ότι το χρώμα αποτελεί μέσο με το οποίο οι συγγραφείς μεταφέρουν το πολιτικό και θρησκευτικό κλίμα της εποχής, προσφέροντας στον σημερινό αναγνώστη τη δυνατότητα διαφορετικής πρόσληψης της ιστορικής διήγησης.  Για τον βυζαντινό αναγνώστη, το χρώμα εμπεριείχε ιδεολογικούς χρωματισμούς που προσδιόριζαν τη βυζαντινή ταυτότητα σε σχέση με άλλες πολιτικές και θρησκευτικές οντότητες και έτσι προάσπιζε την αυτοκρατορική ιδεολογία σε μια περίοδο έντονων αλλαγών.

Ο βυζαντινός στρατός των Αγγέλων, μέσα από τις περιγραφές των λατίνων αντιπάλων του
Theocharis Alexopoulos

There is hardly any information available about the byzantine army under the dynasty of Angeli, about its numbers, composition and performance in battle. With the exception of Choniates no other byzantine gives any useful information. Under this prism the western European sources of the third and fourth crusades could provide valuable information, if properly read. Chronicles such as Historia de expeditione Friderici imperatoris and the Historia Peregrinorum from Germany and the Itinerarium peregrinorum and the Estoire de la guerre sainte of Ambroise from England together with the famous and much read chronicles of Robert Clari and Geoffroi Villehardοuin from France give a very different account than usual about the true capabilities of the byzantine army on the eve of the fourth crusade. The information derived from these sources picture a very grim situation for the byzantine state in general. The army was greatly outnumbered by its foes, without capable leadership and enough reserves to defend even the capital. Nevertheless, when properly handled it could still be a dangerous opponent for the superior crusader armies.